Η γενιά που δεν μιλούσε

Στην Ελλάδα που βαριαναστενάζει κάτω από τις επιταγές του μνημονίου, που αγαναχτεί, εξεγείρεται και που αγωνιωδώς  ψάχνει να βρει που έκανε το λάθος και ο πύργος ξαφνικά έπεσε με μια εκκωφαντική και διόλου κολακευτική σιωπή να τον καλύπτει. Υπάρχει μια γενιά που κυριαρχεί στις συζητήσεις, στοχεύετε ως ηθικό και πολιτικό άλλοθι, χαρακτηρίζεται χωρίς να τη γνωρίζει κανείς πραγματικά, είναι εκεί χωρίς κανείς να τη βλέπει συνολικά, ένα ντροπαλός πρωταγωνιστής, σχεδόν αόρατος. Οι νέοι άνθρωποι, η νέα γενιά, το μέλλον της χώρας και άλλα πολλά γραφικά τη συντροφεύουν στις δημόσιες και ιδιωτικές συζητήσεις από τότε που ξεκίνησε η εθνική ψυχανάλυση της μνημονιακής εποχής και οι εικοσάρηδες  και το πλησίον ηλικιακό φάσμα μπήκαν στο στόχαστρο ως οι μεγάλοι χαμένοι της όλης υπόθεσης. Μια γενιά που είδε το μέλλον της να υποθηκεύεται μπροστά στα μάτια της και που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη είπαν πολλοί. Ίσως ναι, ίσως και όχι. Οι πολιτικές αποφάσεις που παίρνονται και κυρίως η πολιτική σκέψη που επικρατεί είναι δεδομένο πως δεν την ευνοούν, αντίθετα κάνουν ότι μπορούν για να τη πάνε πίσω σε μια εποχή που ο σκληρός  ανταγωνισμός της παγκοσμιοποίησης δεν χαρίζει κάστανα και που όλοι έχουν συνείδηση της τρωτής οικονομικής  κατάστασης της μικρής ευρωπαϊκής και συνάμα μεσογειακής  χώρας μας.

Εν αρχή λοιπόν η οικονομία και όχι η πολιτική. Είναι προφανές πλέον πως η οικονομία ορίζει την πολιτική και όχι το αντίθετο, η κοσμοθεωρία δεκαετιών κατάρρευσε εφόσον κόμματα και πολιτικοί υπάρχουν πολλοί. Αγορές όμως; Το περιβόητο Δημόσιο πνέει τα λοίσθια και αλλάζει όπως όπως κρύβοντας τη βρωμιά κάτω από το χαλί για άλλη μια φορά. Η πολιτική ζωή της χώρας πλέον περιστρέφεται γύρω από  οικονομικούς όρους που δεν πολυ-καταλαβαίνει και αγωνιά για τις αποφάσεις θεσμών που μέχρι πρότινος δεν γνώριζε την ύπαρξη τους. Εδώ η τάση της πολυπραγμοσύνης που κυριαρχεί στη πολιτική κουλτούρα της χώρα μας σκορπίζει φήμες, δημιουργεί προβλέψεις, ξεκινά μισές πρωτοβουλίες και μισές επαναστάσεις, δίνοντας στο τέλος μισές λύσεις. Στη μέση μια γενιά που δεν έχει μιλήσει ακόμη. Δεν έχει πει κουβέντα και δεν έχει εκφραστεί τουλάχιστον με έναν δικό της αυθεντικό, ξεχωριστό τρόπο. Με ένα τρόπο που να δημιουργήσει μια ισχυρή συλλογική μνήμη , που να δώσει το στίγμα της στην πιο κρίσιμη μεταπολιτευτικά περίοδο.

Δεν αμφιβάλλω ότι πολλοί νέοι έχουν πει την άποψη τους, πολλοί έχουν στηρίξει πρωτοβουλίες και έχουν συμμετέχει σε συλλογικές διαδικασίες, πολλοί αγκάλιασαν τους Αγανακτισμένους και κάποιες διαφορετικές πολιτικές σκέψεις  αλλά πάντα με τη ευγενική στήριξη ίσως και χορηγία μιας άλλης γενιάς και κυρίως αποσπασματικά. Να πούμε ότι οι σημερινοί εικοσάρηδες και τριαντάρηδες είναι  το πιο μορφωμένο και προοδευτικό κομμάτι αυτής της κοινωνίας, ένα κομμάτι με  σαφώς περισσότερα πνευματικά εφόδια σε σχέση με τα αντίστοιχα προηγούμενα. Και όμως  σιγή ιχθύος. Πολλοί είναι απογοητευμένοι, πολλοί μπερδεμένοι, πολλοί θέλουν να φύγουν στο εξωτερικό και άλλοι απλά διαλέγουν τη χαύνωση. Άλλοι μιλάνε δυνατά αλλά διαλέγουν το παλιό τρόπο και θυμίζουν κακέκτυπα της  προηγούμενης γενιάς, αναπαράγουν σύνδρομα που δεν είναι δικά τους αλλά κληρονομήθηκαν μαζί με μια χούφτα συνθήματα .

 Ίσως βέβαια τα πράγματα να μην είναι τόσο άσχημα αν δούμε τη κατάσταση ευρύτερα και κοιτάξουμε το ποτήρι με άλλο τρόπο. Έχουμε λοιπόν ανθρώπους που τους λένε όλοι τι κακό τους περιμένει και δεν μιλάνε. Αντίθετα κάνουν. Δουλεύουν, σπουδάζουν, πολλοί δημιουργούν πολιτισμό, άλλοι τεχνολογία και άλλοι επιστήμη. Ζορίζονται και αντιμετωπίζουν προβλήματα οικονομικά και άλλα τα οποία θέλουν να λύσουν με τρόπο ούτε αριστερό, ούτε δεξιό απλά να τα λύσουν και να ζήσουν ωραία. Ωραία αντέχουν  λοιπόν και  χωρίς το βραχνά της πολιτικής ταυτότητας, ίσως και της κομματικής. Πολλοί έχουν αποδεχτεί πως πολλές προσπάθειες τους θα βρουν τείχη και βιώνουν σαν φάρσα τις παθογένειες ενός συστήματος που καταρρέει. Ωραία δεν περιμένουν εύκολες λύσεις. Ίσως η αυτογνωσία και η γνώση της κοινωνίας είναι το χαρακτηριστικό αυτής της γενιάς, ίσως για αυτό δεν μιλάει πολύ και  πράττει. Παρακολουθεί, γνωρίζει, ενδιαφέρεται αλλά μιλάει λιγότερο και πράττει. Ίσως τελικά τα περιβόητα χαρακτηριστικά του νεοέλληνα  που πολλοί έχουν δεχτεί ακόμη και ως επιστημονικά τεκμηριωμένα κουσούρια μετασχηματίστηκαν γονιδιακά  σε κάτι καλύτερο. Θα δούμε.