Σκεφτείτε, εμπιστευτείτε ή τιμωρήστε. Αλλά ψηφίστε...

Ο Χρήστος Σταθόπουλος γράφει για την υποχρέωση όλων να ρίξουν στην κάλπη έγκυρο ψηφοδέλτιο.

Εκλογές, λοιπόν, πάλι. Τοπικές αυτή τη φορά, αλλά και ευρωεκλογές. Ευρωεκλογές που εφέτος ίσως είναι η πρώτη φορά με τόσο αυξημένο το ειδικό τους βάρος.

Αιτία γι' αυτό, βεβαίως, είναι η επιρροή της Ευρώπης, των Βρυξελλών και του Βερολίνου, στις τοπικές κυβερνήσεις, που αυξάνεται χωρίς όρια και φραγμούς.

Από τους υποψηφίους πάνω-κάτω έχετε ακούσει τα ίδια. Όσα λένε και υπόσχονται σε κάθε τετραετία, αυτά είπαν και τώρα. Βολές εκατέρωθεν, ρουφιανιές στις εφημερίδες για την κάθε παγαποντιά και το παραμιρκό ρουσφέτι, φθηνές και χιλιοειπωμένες ατάκες με όραμα μηδέν.

Κάπου εκεί σκέφτεται ο καθένας μας, ή πολλοί από εμάς, να μην πλησιάσουν την κάλπη. Ή να ψηφίσουν άκυρο, σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Κατά πόσο, όμως, είναι διαμαρτυρία; Κατά τη γνώμη μου, αυτή η απόφαση είναι μαλ@@ία. Άντε και να δεχτώ ότι δεν έχουμε κανέναν που να γωρίζουμε, ή που να μας ενδιαφέρει για την πόλη και τον δήμο μας ή την περιφέρεια. Υπάρχει και το ενδεχόμενο να λείπεις βρε αδερφέ όλη μέρα από το σπίτι. Να μένεις νότια και να δουλεύεις βόρεια, ή το αντίστροφο, ή να κατοικείς σε άλλο δήμο από εκεί που ψηφίζεις. Χωρίς να δικαιολογώ την απουσία, αφήνω ένα μικρό παράθυρο κατανόησης.

Εκεί, όμως, που γίνεται το μεγάλο λάθος, είναι η αδιαφορία σε κεντρικές ψηφοφορίες. Αυτές οι ευρωεκλογές δεν είναι σαν τις άλλες. Ή, τουλάχιστον, έτσι φαίνονται. Η Μέρκελ δίνει εντολή για λιτότητα και μια καθαρίστρια ή ένας σχολικός φύλακας απολύεται. Τα παιδιά μας στο σχολείο πάνε πεινασμένα, επειδή ο Σόιμπλε δε λέει να κουρέψει το χρέος που ο ίδιος βοήθησε (σ.σ. η χώρα του δηλαδή) να γιγαντωθεί (Siemens κλπ) και για να κοιμάται καλά στέλνει και μοιράζει φρούτα... ευρωπαϊκής ένωσης. Τα φάρμακα του παππού και της γιαγιάς κοστίζουν ακριβότερα παρά τις αλχημείες του Άδωνι, επειδή πρέπει να φτιαχτεί η «Νέα Ελλάδα» των Βρυξελλών. Λες και μιλάμε για τα περιβόητα λαχανάκια (που δεν τρώγονται κιόλας) που τα πετάς στην κατσαρόλα και σε μισή ώρα είναι στο πιάτο.

Έχουμε τραβήξει όλοι μας πολλά, από το 2009 και μετά. Άλλοι από την πρώτη στιγμή, άλλοι σταδιακά, έχουμε χάσει χρήμα, χρόνο και κυρίως διάθεση και ελπίδα. Γι' αυτό, τώρα που είδαμε και πάθαμε, μένει να δούμε αν μάθαμε. Τώρα τα πράγματα είναι οριακά και αυτές οι εκλογές ίσως αλλάξουν πράγματα. Από... μερικά έως αρκετά και πολλά. Κανείς δεν πρέπει να μείνει σπίτι του, αν το εκλογικό κέντρο είναι σε απόσταση «βολής». Θέλετε να... εκτελέσετε όσους φοβερίζουν χωρίς να ξέρουν και εκτιμάτε ότι ρίχνουν άσφαιρα για να πιάσουν γεμάτα; Κάντε το. Θέλετε να ανανεώσετε την εμπιστοσύνη σας σε αυτή την πολιτική που για δικούς σας λόγους πιστεύετε ή θεωρείτε ότι δεν σας επηρέασε σε βαθμό τέτοιο που να ανατρέψετε τις εσωτερικές ισορροπίες σας; Ξανακάντε το. Μόνο μην αδρανήσετε. Από την αδράνεια φτάσαμε ως εδώ. Από το "ωχ αδελφέ" και το "δε βαριέσαι, έλα μωρέ τώρα και τι έγινε". 

Έγινε και παραέγινε. Και ξέρετε κάτι; Το λένε και οι ίδιοι οι πολιτικοί. Δεν είναι όπως παλιά που το έριχναν μόνο στον τοπικό χαρακτήρα της αναμέτρησης. Τώρα ο ένας μιλάει για ανατροπή στην Ευρώπη και ο άλλος για την απόλυτη καταστροφή. 

Πραγματικά δεν ξέρω τι γίνεται. Ούτε αν θα συνεχίσουμε «ανοδικά», όπως βαφτίζουν την έξοδο στις αγορές, ούτε αν οι αριστεροί θα μου πάρουν το σπίτι. Ξέρω ότι είναι στο χέρι μας, ότι είναι επιλογή μας, να μας εκπροσωπούν άνθρωποι της προκοπής. Η εθνική ομάδα, λέγανε τα παλιά τα χρόνια, είναι ο καθρέφτης του πρωταθλήματος. Η... εθνική πολιτική, λέω εγώ, είναι ο καθρέφτης ο δικός μας.

ΥΓ. Ενα να δω και αλλάζω "άθλημα". Την Αθήνα του Περικλή, να περνάει στα χέρια του Ηλία.