Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε ο Κώστας Καραμανλής την εξουσία διεκδίκησε ένα μεσαίο χώρο για να εκφράσει και να διεκδικήσει...
μία μερίδα του λαού που αναζητούσε ένα διαφορετικό μοντέλο διακυβέρνησης με τη μεταφορά της δεξιάς προς το κέντρο πάνω στον ιδεολογικό χάρτη.
Οι σημερινές θεαματικές ανακατατάξεις στον ιδεολογικό χάρτη επιβάλλουν να δημιουργηθεί κάτι καινούριο, το οποίο θα βγει από τις έντονες πολιτικές εξελίξεις. Και όσο και να προσπάθησαν να μας παρουσιάσουν κάτι καινούριο οι συγκυβερνώντες, σίγουρα δεν έπεισαν τον κόσμο, αφού περισσότερο πρόκειται για «καταναγκαστικά έργα διακυβέρνησης», με κατευθύνσεις άνωθεν και επικοινωνιακά πυροτεχνήματα περί δήθεν ευρύτερης κομματικής συναίνεσης.
Υπάρχει σαφής μετακίνηση προς τη δεξιά από τη Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά με ακραίες πολιτικές, το ΠΑΣΟΚ ψάχνει στη διαδρομή τη νέα του ταυτότητα, ενώ η ΔΗΜΑΡ αποτελεί τελικά το αριστερό άλλοθι, το οποίο προσπαθεί άδοξα να αντισταθεί απέναντι στις ακραίες κυβερνητικές επιλογές και την προσκόλληση στους αριθμούς και μόνο.
Μπορεί να έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία το πολιτικό φλερτ του Αλέξη Τσίπρα με τον Κώστα Καραμανλή, αλλά θα μπορούσα να πω ότι τα κοινά ανάμεσα στους δύο είναι πολύ περισσότερα από αυτά των συγκυβερνώντων.
Και οι δύο διεκδίκησαν μέχρι σήμερα έναν μεσαίο χώρο, προσπάθησαν να κάνουν ανοίγματα σε νέες συνεργασίες, οραματίστηκαν ένα ανοιχτό κόμμα, που θα μπορούσε να φιλοξενήσει περισσότερες δυνάμεις του ιδεολογικού χάρτη.
Η αποτίναξη της αυστηρής κομματικής ταύτισης από τη μεριά των ψηφοφόρων επιτρέπει να φανταστούμε ακόμη και την συνεργασία μεταξύ του Αλέξη Τσίπρα και του Κώστα Καραμανλή, η οποία κρύβει και κάτι σημαντικό που δεν έχουμε δει μετά από τα δεινά χρόνια της κρίσης να συμβαίνει: μία ΑΝΑΤΡΟΠΗ στο πολιτικό σκηνικό.
Μία συνεργασία που δημιουργεί την έκπληξη στην περίπτωση που γίνει πραγματικότητα. Σίγουρα, μία τέτοια πρόταση θα συγκέντρωνε τα βλέμματα πολλών από τους ψηφοφόρους του Μεσαίου χώρου που θα ήθελαν να δοκιμάσουν κάτι καινούριο.
Με μία τέτοια κίνηση ο Αλέξης Τσίπρας θα απεγκλωβιζόταν από την ταμπέλα του ΠΑΣΟΚ οριστικά, με την οποία προσπαθούν να τον ταυτίσουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ενώ θα λυνόταν το ζήτημα διακυβέρνησης, αφού θα συγκέντρωνε την απαιτούμενη πλειοψηφία που θα χρειαζόταν. Επίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ταυτιζόταν ενισχυμένα πλέον με ένα κόμμα εξουσίας και θα δημιουργούσε ένα θεσμικό αντίβαρο με την εμπειρία του Πρώην Πρωθυπουργού. Με μία συνεργασία με τον Κώστα Καραμανλή, ο Αλέξης Τσίπρας θα ξέφευγε και από «το κυνήγι του Πρωθυπουργικού Μοντέλου» που τον τοποθετεί συνεχώς απέναντι στο «ώριμο προφίλ» του Αντώνη Σαμαρά.
Από την άλλη μεριά ο Κώστας Καραμανλής σε μία τέτοια προσπάθεια θα επανερχόταν δυναμικά στην πολιτική σκηνή της χώρας για να διορθώσει την εικόνα του και να δικαιολογήσει με την επιστροφή του την ικανότητά του να συμβάλει στη διακυβέρνηση της χώρας, ειδικά την στιγμή που ο Αντώνης Σαμαράς τον έχει αποξενώσει πολιτικά. Μία στρατηγική τέτοια από τη μεριά του τέως Πρωθυπουργού, θα του προσέδιδε ηγετικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις, γιατί αφενός είναι νωρίς λόγω ηλικίας για να διεκδικήσει την Προεδρία της Δημοκρατίας που δεν του παρέχει αρμοδιότητες και αφετέρου θα του έδινε μία άλλη δυναμική, αφού όταν έχει φτάσει να είναι Πρωθυπουργός, δεν είναι εύκολο να αξιοποιηθεί μέσα στον Κυβερνητικό σχηματισμό του Αντώνη Σαμαρά. Επίσης, ο νυν Πρωθυπουργός δεν έχει κατορθώσει να εκφράσει τους Μητσοτακικούς ή τους νεοΚαραμανλικούς, που συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να αναζητούν τον Κώστα Καραμανλή, αν και επί ημερών του έγιναν σοβαρά λάθη στη διαχείριση, διατηρώντας όμως αλώβητη την ηθική του στάση.
Ακόμη και η απλή συζήτηση μίας τέτοιας ανατρεπτικής πρότασης εκ μέρους των δημοσιογράφων και των πολιτών είναι σημαντική, γιατί αναδεικνύει ότι οι ψηφοφόροι έχουν αποτινάξει την κομματική ταύτιση και έχουν θέσει ως προτεραιότητα την σωστή διαχείριση των κρίσιμων ζητημάτων στην Ελλάδα.tro-ma-ktiko
μία μερίδα του λαού που αναζητούσε ένα διαφορετικό μοντέλο διακυβέρνησης με τη μεταφορά της δεξιάς προς το κέντρο πάνω στον ιδεολογικό χάρτη.
Οι σημερινές θεαματικές ανακατατάξεις στον ιδεολογικό χάρτη επιβάλλουν να δημιουργηθεί κάτι καινούριο, το οποίο θα βγει από τις έντονες πολιτικές εξελίξεις. Και όσο και να προσπάθησαν να μας παρουσιάσουν κάτι καινούριο οι συγκυβερνώντες, σίγουρα δεν έπεισαν τον κόσμο, αφού περισσότερο πρόκειται για «καταναγκαστικά έργα διακυβέρνησης», με κατευθύνσεις άνωθεν και επικοινωνιακά πυροτεχνήματα περί δήθεν ευρύτερης κομματικής συναίνεσης.
Υπάρχει σαφής μετακίνηση προς τη δεξιά από τη Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά με ακραίες πολιτικές, το ΠΑΣΟΚ ψάχνει στη διαδρομή τη νέα του ταυτότητα, ενώ η ΔΗΜΑΡ αποτελεί τελικά το αριστερό άλλοθι, το οποίο προσπαθεί άδοξα να αντισταθεί απέναντι στις ακραίες κυβερνητικές επιλογές και την προσκόλληση στους αριθμούς και μόνο.
Μπορεί να έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία το πολιτικό φλερτ του Αλέξη Τσίπρα με τον Κώστα Καραμανλή, αλλά θα μπορούσα να πω ότι τα κοινά ανάμεσα στους δύο είναι πολύ περισσότερα από αυτά των συγκυβερνώντων.
Και οι δύο διεκδίκησαν μέχρι σήμερα έναν μεσαίο χώρο, προσπάθησαν να κάνουν ανοίγματα σε νέες συνεργασίες, οραματίστηκαν ένα ανοιχτό κόμμα, που θα μπορούσε να φιλοξενήσει περισσότερες δυνάμεις του ιδεολογικού χάρτη.
Η αποτίναξη της αυστηρής κομματικής ταύτισης από τη μεριά των ψηφοφόρων επιτρέπει να φανταστούμε ακόμη και την συνεργασία μεταξύ του Αλέξη Τσίπρα και του Κώστα Καραμανλή, η οποία κρύβει και κάτι σημαντικό που δεν έχουμε δει μετά από τα δεινά χρόνια της κρίσης να συμβαίνει: μία ΑΝΑΤΡΟΠΗ στο πολιτικό σκηνικό.
Μία συνεργασία που δημιουργεί την έκπληξη στην περίπτωση που γίνει πραγματικότητα. Σίγουρα, μία τέτοια πρόταση θα συγκέντρωνε τα βλέμματα πολλών από τους ψηφοφόρους του Μεσαίου χώρου που θα ήθελαν να δοκιμάσουν κάτι καινούριο.
Με μία τέτοια κίνηση ο Αλέξης Τσίπρας θα απεγκλωβιζόταν από την ταμπέλα του ΠΑΣΟΚ οριστικά, με την οποία προσπαθούν να τον ταυτίσουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ενώ θα λυνόταν το ζήτημα διακυβέρνησης, αφού θα συγκέντρωνε την απαιτούμενη πλειοψηφία που θα χρειαζόταν. Επίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ταυτιζόταν ενισχυμένα πλέον με ένα κόμμα εξουσίας και θα δημιουργούσε ένα θεσμικό αντίβαρο με την εμπειρία του Πρώην Πρωθυπουργού. Με μία συνεργασία με τον Κώστα Καραμανλή, ο Αλέξης Τσίπρας θα ξέφευγε και από «το κυνήγι του Πρωθυπουργικού Μοντέλου» που τον τοποθετεί συνεχώς απέναντι στο «ώριμο προφίλ» του Αντώνη Σαμαρά.
Από την άλλη μεριά ο Κώστας Καραμανλής σε μία τέτοια προσπάθεια θα επανερχόταν δυναμικά στην πολιτική σκηνή της χώρας για να διορθώσει την εικόνα του και να δικαιολογήσει με την επιστροφή του την ικανότητά του να συμβάλει στη διακυβέρνηση της χώρας, ειδικά την στιγμή που ο Αντώνης Σαμαράς τον έχει αποξενώσει πολιτικά. Μία στρατηγική τέτοια από τη μεριά του τέως Πρωθυπουργού, θα του προσέδιδε ηγετικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις, γιατί αφενός είναι νωρίς λόγω ηλικίας για να διεκδικήσει την Προεδρία της Δημοκρατίας που δεν του παρέχει αρμοδιότητες και αφετέρου θα του έδινε μία άλλη δυναμική, αφού όταν έχει φτάσει να είναι Πρωθυπουργός, δεν είναι εύκολο να αξιοποιηθεί μέσα στον Κυβερνητικό σχηματισμό του Αντώνη Σαμαρά. Επίσης, ο νυν Πρωθυπουργός δεν έχει κατορθώσει να εκφράσει τους Μητσοτακικούς ή τους νεοΚαραμανλικούς, που συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να αναζητούν τον Κώστα Καραμανλή, αν και επί ημερών του έγιναν σοβαρά λάθη στη διαχείριση, διατηρώντας όμως αλώβητη την ηθική του στάση.
Ακόμη και η απλή συζήτηση μίας τέτοιας ανατρεπτικής πρότασης εκ μέρους των δημοσιογράφων και των πολιτών είναι σημαντική, γιατί αναδεικνύει ότι οι ψηφοφόροι έχουν αποτινάξει την κομματική ταύτιση και έχουν θέσει ως προτεραιότητα την σωστή διαχείριση των κρίσιμων ζητημάτων στην Ελλάδα.tro-ma-ktiko
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου