Φτάσαμε, έστω και από διαφορετική διαδρομή, στον τελικό που περιμέναμε από το ξεκίνημα των αγώνων. Οι δύο καλύτερες ομάδες του κόσμου κοντράρονται για το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο. Τι καλύτερο; Θα μπορούσε να είναι καλύτερο, αν οι ομάδες αυτές παρουσιάζονταν πλήρεις. Τότε θα βλέπαμε ίσως τον πιο σημαντικό αγώνα της ιστορίας μεταξύ των κορυφαίων δύο διαφορετικών κόσμων.
Αν οι Αμερικανοί κατέβαζαν ψηλούς (Χάουαρντ, Ντάνκαν, Γκαρνέτ, Αμάρε, Μπάινουμ κλπ) και αν ο Ρούμπιο μπορούσε να παίξει ή ο Ναβάρο δεν είχε πρόβλημα τραυματισμού.
Χάσαμε την ευκαιρία για την απόλυτη σύγκριση και τη μεγαλύτερη κόντρα Ευρώπης με Αμερική όλων των εποχών. Θα αρκεστούμε σε ό,τι έχουμε, και αυτό είναι μία απίστευτη ευκαιρία για την Ευρώπη να πάρει το χρυσό μετάλλιο. Μία ευκαιρία που κοιτώντας λίγο προς το μέλλον, δύσκολα θα βρεθεί ξανά.
Ναι οι Αμερικανοί παίζουν ομαδικά, παίζουν εκπληκτικά, στην επίθεση είναι συγκλονιστικοί από τα 6μ75, πιέζουν πολύ τους πλέι μέικερ (θα τους "πληγώσει" η απουσία του Ουέστμπρουκ). Παράλληλα όμως, δεν μπορούν να σκοράρουν κοντά στο καλάθι, άμυνα παίζουν μόνο στην περιφέρεια και όποιος περάσει πάει σε λέι απ σε ρυθμό προπόνησης. Αδυνατούν να μαρκάρουν καλούς ψηλούς, δεν πρόκειται να κλείσουν ένα πικ εν ρολ.
Λογικό διότι ο Σιζέφσκι επιλέγει, σαν να κάνει επίδειξη ταλέντου, Ντουράντ και Άντονι να...τσακώνονται με τους αντιπάλους ψηλούς και ο Λεμπρόν να έρχεται ως λίμπερο. Συν τις άλλοις, ο κόουτς του Duke παίζει με έξι, επτά παίκτες (Πολ, Κόμπε, Λεμπρόν, Καρμέλο, Ντουράντ, Ντερόν Ουίλιαμς και λίγο από Λοβ, Ουέστμπρουκ) και οι υπόλοιποι κοιτάνε και χειροκροτούν.
Η Ισπανία όχι απλά δεν έχει πείσει αλλά παίζει άθλια, ουσιαστικά στηρίζεται στην κλειστή άμυνα με τα θηρία και όπως οργανώσει ο Καλδερδόν, θα σουτάρει ο Φερνάντεθ και ο Γιουλ. Ya esta που λένε.
Δεν έχουν ρυθμό, μοιάζουν κουρασμένοι και κυρίως έχουν παγιδευτεί στο παιχνίδι με τους ψηλούς τους. Αυτό το παιχνίδι όμως, αν δεν μπουν τα σουτ των Αμερικανών και μειώσουν τα λάθη οι κοντοί, μπορεί να τους κρατήσει κοντά στο σκορ. Για να νικήσουν όμως οφείλουν να παίξουν όπως η Λιθουανία και κυρίως όπως εμείς το 2006: να τρέξουν και να σκοράρουν πάνω από 95 πόντους. Δεν φαίνεται εύκολα οι ΗΠΑ να πέσουν κάτω από τους 90, άρα η νίκη κρίνεται κάπου εκεί ψηλά.
Οι Ισπανοί έχουν την ευκαιρία τους, διότι η διαφορά στη ρακέτα είναι χαώδης, όπως αυτή των Αμερικανών στην περιφέρεια. Συν τις άλλοις είναι η μοναδική εθνική που θα έχει την διαιτησία με το μέρος της, όπως συμβαίνει σε όλο το τουρνουά. Λίγο να τους ζορίσει, να τους αγχώσει, να βάλουν και τα σουτ, το χρυσό δεν είναι τόσο μακριά.
Αν οι Ίβηρες δεν τα καταφέρουν φέτος, τότε οι Αμερικανοί έχουν "κλείσει" τα χρυσά για τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες, αφού αποχωρούν οι "χρυσές" γενιές των Αργεντινών και των Ισπανών.
Θα είναι βεβαίως δίκαιο να κατακτήσουν την πρώτη θέση αυτοί που φοβήθηκαν να κοντράρουν τους Αμερικανούς στον ημιτελικό; Καθόλου, αλλά το μπάσκετ είναι πολύ αδύναμο για να τιμωρήσει τέτοιες αισχρές συμπεριφορές. Η ένδειξη για ένα μπασκετικό σκάνδαλο υπήρχε και τι έκανε το ίδιο το σπορ; Επιβράβευσε τους Ισπανούς με πολύ αβανταδόρικες διαιτησίες κόντρα στην Γαλλία και στη Ρωσία.
Θα ήταν πολύ απλό, ένα δύο φάουλ να δίνονταν υπέρ του Πάρκερ στα προημιτελικά και...τέλος. Με 14 βολές υπέρ των Γάλλων αντί για 10 τώρα οι Ισπανοί (που εκτέλεσαν 29) θα είχαν τιμωρηθεί και θα αποδιδόταν η μπασκετική δικαιοσύνη.
Αντέχουμε τόσο... δίκιο;
contra.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου