17 Νοεμβρίου 2011, το πρωί σε όλα τα σχολεία της Ελλάδας θα πραγματοποιηθούν εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Κάποια φιλόλογος θα διαβάσει ένα σύντομο ιστορικό εκείνων των ημερών, θα τραγουδήσουν τον Δρόμο και το Χελιδόνι, ενώ παράλληλα οι μαθητές βαριεστημένοι θα περιμένουν να τελειώσει η εκδήλωση και να φύγουν (άλλωστε ο μόνος λόγος που πήγαν ήταν η απειλή των απουσιών). Κατά το μεσημέρι 7000 αστυνομικοί θα είναι διασκορπισμένοι από την Πατησίων έως την Αμερικάνικη πρεσβεία. Οι φοιτητές θα τσακωθούν με τους εκπροσώπους της ΔΑΠ που θα προσπαθήσουν να αφήσουν στεφάνι στο μνημείο, στη συνέχεια η κάθε παράταξη θα ξεκινήσει για την πορεία, από διαφορετικό σημείο, ενώ μεταξύ Ευαγγελισμού και Χίλτον θα αρχίσουν τα πρώτα επεισόδια μεταξύ αντιεξουσιαστών και αστυνομικών. Τέλος, μετά το πέρας της πορείας οι εκπρόσωποι των φοιτητικών παρατάξεων θα τσακωθούν και πάλι για το ποιος θα πάρει την αιματοβαμμένη σημαία. Στο τέλος θα ευχηθούμε όλοι και του χρόνου με υγεία…
Πολλοί κοινωνικοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι για να χάσει μια εκδήλωση την σημασία της, δεν έχεις παρά να τη μετατρέψεις σε έθιμο. Αυτό έχει αποδειχθεί τόσο στην περίπτωση των δύο εθνικών επετείων μας, όπου η μόνη έννοια είναι πως οι μαθητές θα μάθουν να βαδίζουν σαν στρατιώτες σε άνευ ουσίας παρελάσεις, όσο και στην περίπτωση του Πολυτεχνείου. 38 Χρόνια έχουν περάσει από εκείνη την εξέγερση, όμως μέχρι τώρα σε καμία εκδήλωση δεν θυμάμαι να έγινε μια σοβαρή και ώριμη συζήτηση για το τι συνέβη εκείνες τις μέρες (πόσοι άραγε γνωρίζουν για την “αμαρτωλή Πανσπουδαστική φ. 8”). Κανένας δεν έχει μιλήσει για το νόημα εκείνων των ημερών ή για το πώς κατέληξε εκείνη η ριζοσπαστικοποιημένη γενιά να μας παραδώσει σήμερα αυτή την Ελλάδα.
Για όλους εμάς η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν πρέπει να είναι απλά ένας ανταγωνισμός μεταξύ των φοιτητικών παρατάξεων, δεν πρέπει να είναι τα επεισόδια που θα προβάλλουν τα δελτία των 8, ούτε απλά το να αφήσουμε ένα λουλούδι στο μνημείο των πεσόντων. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου πρέπει να αποτελεί για μας την αφετηρία για προβληματισμό, για την επανάσταση της σκέψης μας. Πολύ περισσότερο αυτό πρέπει να το καταλάβουν τόσο οι εκπαιδευτικοί, όσο και εκείνοι που εμπλέκονται στην διοργάνωση αυτής της επετείου. Οι ανοιχτές συζητήσεις και η αντιπαράθεση απόψεων πρέπει να πάρουν την θέση των υφιστάμενων τυπολατρικών εκδηλώσεων.
Συντάκτης | Κωνσταντίνος Πέτρου
neolaia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου