Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Χαρά, ανακούφιση, λύπη, εκνευρισμός.
Έπαιξαν δύο τελείως διαφορετικές ομάδες. Οι γερασμένοι Mavericks κόντρα στους ‘’ήδη πρωταθλητές’’ Heat. Τουλάχιστον έτσι είχαν ονομαστεί από μόνοι τους πριν καν αρχίσει η σεζόν.
Και τελικά κέρδισε η ωριμότητα και η εμπειρία κόντρα στις τυμπανοκρουσίες και τον αυθορμητισμό.
Το Dallas ήταν καλύτερο. Ήταν καλύτερα προετοιμασμένο, με το σωστό “mind set” όπως λένε και οι φίλοι Αμερικανοί. Ο Carlisle έδειξε πόσο καλά μπορεί να στήσει μια ομάδα και φυσικά ο Dirk ήταν ο γνωστός Dirk. Παρ`όλα αυτά και προς έκπληξη όλων δεν ήταν μόνο ο Nowitzki που έκλεψε την παράσταση. Jason Kidd, Shawn Marion, John Terry, JJ Barea (!).
Όλοι έπαιξαν τεράστιο ρόλο στην επιτυχία των Mavericks.
To Miami από την άλλη έδειξε λιγότερο ομάδα. Οι Big 3 μπορεί να κατάφεραν και να έδεσαν, αλλά πάλι έδειξαν την μεγαλύτερη αδυναμία τους. Το γνωστό σε όλους πλέον «4th Quarter» Αυτό το τελευταίο και κρίσιμο 12λεπτο όπου η μπάλα βαραίνει, το γήπεδο μικραίνει και ξεχωρίζουν οι απλά καλοί παίκτες από τους πρωταθλητές. Και δεν θέλω να ρίξω σε ταλέντο ούτε τον Dwayne Wade, ούτε τον James ούτε τον Bosh και κανέναν άλλον από την ομάδα του Μαϊάμι. Απλά δεν μπόρεσαν κόντρα σε έναν καλύτερο αντίπαλο
Μετά το πρώτο παιχνίδι και μια σχετικά εύκολη νίκη του Μαϊάμι αρκετοί τόλμησαν να μιλήσουν και για “σκούπισμα” του Dallas. Oι απόψεις αυτές ισχυροποιήθηκαν 42 λεπτά μετά την έναρξη του 2ου παιχνιδιού όταν το Μαϊάμι έκανε πάρτι μπροστά στον πάγκο των Μάβερικς , έχοντας ένα προβάδισμα 15 πόντων.
Εκεί φάνηκε η εμπειρία και η ωριμότητα του Ντάλλας , το οποίο με ένα από τα καλύτερα comebacks στην ιστορία του ΝΒΑ κατάφερε και κέρδισε το παιχνίδι.
Και εκεί ήταν και η αρχή του τέλους
Καμία ομάδα δεν είχε πιάσει απόδοση, οι άμυνες ήταν πολύ σκληρές και τα ποσοστά ευστοχίας πενιχρά. Το Ντάλλας όμως είχε καταφέρει να κλέψει παιχνίδι χωρίς να χρειάζεται 40 πόντους από τον Nowitzki. Η ομαδική δουλεία και το άψογο στήσιμο από τον Carlisle είχε κάνει την διαφορά.
Μπορεί να χάθηκε το 3ο παιχνίδι στην έδρα τους, αλλά πάλι δεν το έβαλαν κάτω. Με 3 συνεχόμενες νίκες μετά, και με τα ποσοστά ευστοχίας τους να ανεβαίνουν –έχοντας πλέον την ψυχολογία- κατάφεραν και έφτασαν στην κορυφή του κόσμου. Κρατώντας το βαρύτιμο τρόπαιο.
Και το άξιζαν 100%. Βρήκαν τρόπους να κάνουν το Μαϊάμι να σουτάρει περισσότερα τρίποντα από βολές. Έκλεισαν τους χώρους και περιόρισαν τα μεγάλα ονόματα στο να σουτάρουν από την περιφέρεια αντί να πλησιάζουν την ρακέτα.
Το Ντάλλας επιτέλους μπορεί να αναπνεύσει ελεύθερα έχοντας διώξει την ρετσινιά του 2006 από πάνω του . Ο Nowitzki μετά από 13 χρόνια μαζί με τον πολύ καλό του φίλο Jason Kidd μπορούν να πουν ότι έχουν κάνει τα πάντα σε αυτό το παιχνίδι. Ο John Terry δεν θα χρειαστεί να σβήσει το τατουάζ με το κύπελλο από το χέρι του. Και ο ιδιοκτήτης των Mavericks, Mark Cuban μπορεί να μιλήσει πλέον ελεύθερα, για την τεράστια επιτυχία της ομάδας που τόσο στήριξε και βοήθησε στο να επιτύχει τον στόχο της.
Και αν γυρίσουμε στο προηγούμενο καλοκαίρι και στον σαματά που είχε γίνει με όλες τις μεταγραφές ένα είναι το συμπέρασμα. Το “αστέρι” που αποφάσισε να μείνει πιστό στην ομάδα του κατάφερε να πάρει πρώτο το πολυπόθητο δαχτυλίδι.
Όσο για το Μαϊάμι? O Lebron υποσχέθηκε όχι ένα, όχι δύο, όχι τρία αλλά πολλαπλά πρωταθλήματα. Και ήδη βρίσκεται στον σωστό δρόμο. Ήδη πέτυχε το “όχι ένα’’
Κανείς μας δεν μπορεί να ξέρει τι θα συμβεί την επόμενη χρονιά ή τις επόμενες που θα ακολουθήσουν. Το σίγουρο είναι ένα, ότι για σήμερα και μέχρι του χρόνου τον Ιούνιο οι Mavericks θα είναι οι πρωταθλητές του ΝΒΑ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου